In Memoriam door Jaap van der Meij, studiegenoot en parochiaan, op 28 mei in de AnnaBon

Lieve mensen,

Over Leo zou ik veel kunnen vertellen. Vanavond wil ik er twee dingen uitkiezen die hem voor mij het meest typeren.

Leo en ik hebben bijna drie jaar samen op het Ambonplein gewoond in de pastorie van de oude Gerarduskerk. Leo was daar de jonge kapelaan, ik was nog student in de theologie. Wat me toen al opviel, was dat Leo een bijzondere voorliefde had voor mensen die anders zijn dan gewoon, mensen die niet helemaal in het geijkte patroon passen. Een extreem voorbeeld, maar wel duidelijk, is het volgende. Er was een jongen in de parochie die in moeilijkheden gekomen was, in botsing met de wet. Hij was zelfs veroordeeld tot een korte gevangenisstraf. Op een keer ging Leo hem opzoeken in Vught. Leo maakte goed contact met de jongens daar. Zo goed, dat de aalmoezenier vroeg of Leo hem twee weken wilde vervangen tijdens de vakantie. Leo stemde toe. Voor de zondagse eucharistieviering vroeg Leo enkele huisgenoten mee als zangkoor. Met zijn vijven in het Lelijke Eendje naar Vught. Het was mijn eerste bezoek aan de gevangenis. Leo is hierna nog enkele jaren ‘vakantie-pater’ geweest in Vught, tot hij naar de Chasséstraat ging. Dit werk – en al zijn pastoraat – deed Leo vanuit een grondhouding van onvoorwaardelijke liefde. Leo accepteerde de mensen zoals ze zijn, met hun eigenaardigheden en tekortkomingen. Dit betekent niet dat fouten werden goed gepraat, dát niet. Maar wel dat altijd de persoon centraal bleef staan, ondanks alle fouten en vergissingen. In de geest van de oude spreuk die zegt: “God heeft de zondaren lief”. Leo maakte altijd onderscheid tussen de daden en de persoon. De daden konden soms fout zijn, maar de persoon bleef altijd het beminnen waard.

Het tweede kenmerk van Leo, dat ik naar voren wil halen, is zijn vermogen om mensen met elkaar te verbinden. Dit is hij blijven doen tot het laatst aan toe, ook vanaf zijn ziekbed en in het hospice. Door zijn onvoorwaardelijke liefde voelden veel mensen zich bij Leo thuis. Ook en vooral mensen die in het leven klappen hadden opgelopen. Maar verder iedereen die zich door die droom van Gods liefde aangesproken voelt. In zijn gesprekken en ontmoetingen slaagde Leo erin om contacten te leggen tussen de mensen onderling. Hoe hij die dat precies deed weet ik niet, maar het gebeurde gewoon. Leo werkte als een soort katalysator, waardoor de reacties tussen andere mensen gemakkelijker verliepen en er nieuwe verbindingen tot stand kwamen. Leo was zelf een gemeenschapsmens – hij had anderen nodig. Maar Leo hielp ook om gemeenschappen op te bouwen. Op zó een manier dat hij op een bepaald moment daar zelf als schakel tussen uit kon gaan. De mensen bleven met elkaar verbonden, ook zonder zijn directe aanwezigheid. Dit bleek bijvoorbeeld wanneer Leo werd overgeplaatst naar een andere parochie.

Het afscheid dat wij nu van Leo nemen, is veel ingrijpender dan overplaatsing naar een andere parochie. Hoe verdrietig zijn overlijden ook is, de verbindingen die Leo heeft gelegd, hoeven niet verloren te gaan. Ik wil daarom afsluiten met een bede, dat – in genoemde zin – de nagedachtenis aan Leo een zegen mag zijn in de komende dagen en in de verdere toekomst. Amen.

Jaap van der Meij, studiegenoot en parochiaan