In Memoriam Leo Nederstigt door Ellen van Baar op 27 mei in Gerardus

Lieve pastor Leo,

Ik mag een herinnering aan je uitspreken en die staat bol van de dankbaarheid. Dankbaar dat je me op een verjaardag uitnodigde om naar deze kerk te komen toen ik je vertelde dat ik in de Indische buurt woonde. Zo ontmoette ik deze kleurrijke en betrokken parochie midden in de grote stad. Op een zondag vroeg je me om lector te worden. Dat had ik zelf nooit bedacht. Vele vrijwilligers en mensen creëerde je om je heen en  stimuleerde je om hun talent in te zetten, ieder op zijn eigen manier.

Ik ben je dankbaar omdat je je zo vreugdevol gelovig was, je altijd gastvrijheid, vriendelijkheid en medemenselijkheid uitstraalde. De kerk niet als instituut, maar als een plek om te ontmoeten, te verdiepen en tot rust te komen, er mogen zijn. Daar laadde ik mij aan op en dat gaf me inspiratie mijn geloof meer plek te geven in mijn leven. Goed voorbeeld doet volgen.

Ik ben je dankbaar voor alle mooie vieringen, je overwegingen, het samen bidden en zingen waar je van hield, je teksten in de Samenspraak en Saamhorig, het getrommel met de kinderen in de Herdertjesmis, je mooie 40 jarige priesterjubileum en andere parochiefeesten, de stille vrijdagochtendvieringen en dan koffie, de uitwisseling tijdens de lectorvergaderingen en het jaarlijkse eten bij je thuis, met z’n allen op je balkon. Het was altijd gezellig om bij je te komen. De doop  en huwelijksmissen en in het bijzonder onze huwelijksmis vorig jaar oktober. Je werd steeds zieker, het was de vraag of het nog zou lukken, je kreeg een epileptische aanval, maar je was er  en het was zo’n feestelijke dag. Dat zit in me hart en zal ik nooit vergeten.

Zeven jaar geleden veranderde ons leven radicaal en moesten wij verder met flinke handicaps. Ook jij werd in dezelfde periode ziek. Jouw dynamische drukke leven moest je bijstellen. Je snelheid en dynamiek opgeven is niet makkelijk, afhankelijk worden van anderen terwijl je dat niet gewend bent, je vrijheid deels verliezen maakt verdrietig, en gaf ook nieuwe perspectieven. Je schreef erover in je Ziekenpraat en je verwoordde de verdrietige en mooie kant. Dat was voor mij echt troostend en ontroerend. Dat je er mag zijn met al je kwetsbaarheid. Dank je Leo dat je daar woorden aan gaf en hoe je ermee omging.

Bijna 3 jaar geleden werd onze dochter Anne geboren. Jij leefde mee en je bent een   kindervriend. Je maakte je altijd contact met haar en dat voelen kinderen. Ze heeft het nog vaak over je. In de Saamhorig zoekt ze altijd je foto en af en toe kom je langs … “Is deze wandelstok van pastor Leo mamma?”, of in een slaapkamer bij een kruis met corpus “die is van pastor Leo, mamma”. Je zit ook al in haar hart.

Je bent lang ziek geweest en meerdere keren dacht ik, dit zal de laatste keer zijn. Steeds kwam er een verlenging waardoor we de tijd kregen aan de nieuwe situatie te wennen. Jij hielp daarbij. Jij, die twijfelde of je wel geschikt was om priester te worden werd cement van deze parochie, maar nu zie ik je als fundering waarop wij verder zullen bouwen. Dank je voor deze mooie fundering. En dat je met Pinksteren bent overgegaan, vind ik ook symbolisch. Het is nu tijd voor echt afscheid, jij gaat naar het licht en wij gaan verder met jouw goede geest.

Zoals Maiky, een medelectrice  al zei “Moge zijn ziel rusten in volmaakte vrede. Leo was een bijzonder mens… zeer geliefd bij velen. Gods tuin moet prachtig zijn… hij plukt de mooiste bloemen”.

Ellen van Baar,  parochiaan
27 mei 2018