Overweging gedenkdienst pastor Leo Nederstigt op 27 mei 2018 in Gerardus

WOORD VOOR ONDERWEG 

Leo werd ruim 70 jaar geleden in Haarlem geboren. Hij groeide op in een groot en warm gezin, Hij was één van de dertien. Leo sprak graag en vaak over zijn familie. Hij hield veel van zijn broers en zussen en van zijn vele neven en nichten. Hij was heel trots op hen. En hij voelde zich geliefd door hen.

Op jonge leeftijd wist Leo al dat hij priester wilde worden. Zijn oudste broer Jan en zijn heeroom waren zijn grote voorbeelden.

Velen van ons hebben zijn priesterwijding in 1974 mogen meemaken, in de grote Gerardus Majellakerk aan het Ambonplein, hier in onze buurt.

Vanuit Amsterdam-oost ging Leo in 1979  naar de Chassé en later naar de VVL in oud-west. Ruim twintig jaar geleden kwam hij terug naar Amsterdam-oost. In de oude  stadswijken van Amsterdam voelde hij zich thuis. Leo sprak de taal van gewone mensen. De taal van het hart, de taal die iedereen kan verstaan.

Pastor Leo was priester in hart en nieren. Het was zijn leven. Hij had veel aandacht voor mensen. Hij was belangstellend en betrokken. Je kon hem gemakkelijk benaderen. Hij was altijd bereikbaar en dat wilde hij ook graag. Je deed nooit tevergeefs een beroep op hem. Hij was energiek, gedreven en heel  enthousiast. Hij wist veel mensen aan te spreken, ook jongeren. Het maakte hem niet uit waar je wiegje gestaan heeft.

Pastor Leo had een zwak voor mensen die in de ogen van anderen niet zo geslaagd zijn in het leven, mensen die weinig kansen hebben gekregen, die veel achter de rug hebben. Hij had zelf met grote regelmatig een vluchteling in huis. Zijn hart lag bij mensen die grote zorgen met zich meedragen.  Ook mensen die misstappen hebben begaan, vonden bij Leo een luisterend oor. Leo had oog voor hen. Hij gaf hen vertrouwen. Je doet er toe, je mag er zijn. Hij straalde uit: Ik hou van jou!

Niet toevallig ook de titel van het boekje van zijn hand  dat onlangs is verschenen.  Het maakte indruk op Leo als hij zag hoe krachtig mensen kunnen zijn in al hun kwetsbaarheid.

Het geloof was voor pastor Leo een kostbare bron om er te zijn voor mensen. Hij voelde zich geliefd en gekend door de Heer. Hij hield van de psalmen. In zijn preken en in zijn brieven , en ook in het boekje dat Leo ons kado heeft gegeven, komt zijn intieme omgang met de Heer aan het licht. Dat is iets heel kostbaars.

Met enige regelmaat trok Leo zich een paar dagen terug in de abdij van Egmond.

De stilte en het gebed had hij ook nodig. Zo zei hij eens:  ‘Er schuilt ook wel iets van een monnik in mij.’

Maar hij kwam toch altijd weer terug naar Amsterdam. Terug naar de parochie, terug naar de opdracht waartoe de Heer hem geroepen had.

Leo had graag mensen om zich heen. Vriendschappen waren belangrijk voor hem. Hij hield ook van gezelligheid. Hij bakte en kookte graag en deelde daar gul van uit.  In het voorjaar zorgde hij altijd voor nieuwe plantjes op zijn balkon. De groei en bloei van zijn planten en stekjes volgde hij nauwgezet.

Leo wist altijd wel een goede sfeer te scheppen, mensen met elkaar te verbinden, hoe verschillend we ook zijn, ook hier in onze parochie en onze buurt.

Leo zong heel graag.  Als er feest was in de parochie, maakte Leo een lied en hij zorgde ook altijd voor een toespraak.

Bijna zeven jaar geleden werd pastor Leo ernstig ziek. Zijn leven veranderde ingrijpend.

Wat mij raakt is de wijze waarop Leo met zijn ziekte wist om te gaan. In de brieven die hij met grote regelmaat heeft geschreven, heeft hij mooi verwoord wat het ziek zijn met hem deed en welke vragen en gevoelens er bij hem leefden. Ondanks alles wat hij moest doormaken aan pijn, angst en onzekerheid, lukte het hem om met vertrouwen te leven, door alle ups en downs heen. Hij zag zijn eigen kwetsbaarheid onder ogen en ging moedig verder. Kome wat komt……

Leo  was heel dankbaar voor de jaren en dagen die hem gegeven zijn.

Hij ervoer het leven als een kostbaar geschenk, ook in die moeilijke tijd. Hij voelde zich gedragen door het meeleven en het gebed van familie, vrienden en parochianen.

Voor mij en ik denk ook voor veel anderen is het bewonderenswaardig dat hij ondanks alles positief en met vertrouwen in het leven stond en zoveel kracht uitstraalde. Hij probeerde zijn pastorale werk te blijven doen, zo lang als mogelijk was. Het leven kabbelt immers niet rustig voort als je ziek bent. Je voelt je beperkingen iedere dag. Je leeft intenser, grote levensvragen dringen zich op. Hij schreef er openhartig en transparant over en zo werd hij veel mensen die ziek zijn

en hun naasten tot steun. Ieder mens immers krijgt vroeg of laat met ziekte te maken. Ziek zijn heeft veel schaduwkanten, niemand verlangt ernaar, en ieder beleeft het op haar of zijn eigen wijze. Leo deelde zijn ervaringen met ons en dat is ontroerend, verrijkend en inspirerend.

In onze parochie nam pastor Leo een grote plaats in. Hij had graag de regie en dat liet hij merken ook. Hij gaf moeilijk iets uit handen. Hij was een harde werker.

Leo laat een grote leegte achter. Het gemis zal groot zijn.

Zijn leven overziend kunnen we zeggen dat pastor Leo zijn licht niet onder de korenmaat heeft gezet. Hij heeft zijn licht laten stralen, tot vreugde en zegen van velen. Leo heeft het leven van heel veel mensen glans en smaak gegeven.  Daar zijn we heel dankbaar voor.

Het moet voor Leo heel zwaar geweest zijn om steeds meer los te moeten laten,

toen hij zieker werd. Het pastorale werk wat hij met hart en ziel deed. Steeds meer  moest hij  uit handen geven. Hij werd ook in toenemende mate  afhankelijker van de hulp van anderen.

Leo was intens dankbaar voor de dagelijkse zorg en de liefdevolle trouw van zijn broers en zussen. Ook had hij heel veel waardering voor de mensen van  buurtzorg en van het  hospice. Hij genoot van de bezoekjes van vrienden en parochianen.

Leo werd met heel veel liefde omringd  en dat deed hem goed.

Uiteindelijk moest hij ook de mensen loslaten van wie hij zoveel hield, zijn familie, zijn vrienden en vriendinnen en zijn parochianen. Leo geloofde dat de Heer hem door de dood heen zal vasthouden. Hij vertrouwde erop, dat hij in Gods liefde geborgen zal zijn en dat hij mag leven in Zijn licht.

Mogen wij elkaar in dat vertrouwen vasthouden en er kracht uit putten.

Annelies Dieker, voorganger