Brief Pastor Leo juli 2017

Amsterdam, 31  juli 2017

Lieve broers en zussen, vrienden en vriendinnen, parochianen en andere bekenden,

Het is al weer vier maanden geleden dat ik informatie heb gestuurd over mijn situatie. Het is een jaar geleden dat ik gehoord heb, dat ik ongeneeslijk zien ben en daardoor terminaal. Ik leef nog. Ik ben daar ook heel dankbaar voor.

Ik weet niet, hoe dat komt. Lichamelijk doet zich de ene na de andere kwaal voor. Ook van achteren heeft zich een prolepsis voorgedaan. Darmen zoeken, naar mijn gevoel, een weg naar buiten.  Nu het van achteren ook gebeurt is er sprake van pijn.  Enkele weken geleden is ook het vermogen om te plassen afwezig. Dat gaat nu op een kunstmatig wijze via een katheter. Die kan ingebracht worden voor enige tijd. Er is ook een methode om die een paar keer per dag zelf in te brengen. Daardoor voel je die niet de  hele dag. Het is een manier om er niet aldoor aan te denken. Met trots vermeld ik dat ik daartoe ook in staat ben gesteld door een leerproces van de buurtzorg.

Hoe het verder zal gaan, weet ik niet, maar ik zal zeker in aanraking komen met onverwachte kwalen, die langzamerhand op het einde wijzen.

Ik ben sinds één juni geen pastoor meer. De laatste jaren was ik ‘pastoor’ van zo’n zeven geloofsgemeenschappen. Dat kostte me veel moeite en ik voelde dat als te zwaar voor mij. Als pastoor voelde ik me tussen verantwoordelijke mensen van diverse geloofsgemeenschappen en het bisdom in staan. Ik moet en wil achter bestuurders van parochies blijven staan. Ik vind het ook nodig om de band met het bisdom te blijven bewaren. Soms werd mij zowel door het bisdom als door de bestuurders informatie onthouden met de goede bedoeling mij niet te belasten in verband met mijn gezondheid. Ik waardeer dat verlangen, maar het ontlastte mij niet. Later dan ik gewenst had heeft het bisdom iemand anders aangesteld als administrator. Ik ben zelf heel blij met Nico van de  Peet, die voor één dag in de week voor ons samenwerkingsverband is aangesteld. Ik probeer  hem op mijn manier te ondersteunen en gelukkig lijkt het nu een goede kant op te gaan. Ik ben niet de enige, die onder deze situatie zeer geleden heeft.

Ondertussen blijf ik met heel veel genoegen doen, wat ik kan. Ieder weekend , maar ook verschillende keren in de week, ga ik voor in de Eucharistie. Ik doe begrafenissen. Ik doop kinderen en af en toe een volwassene. Ik sluit af en toe een huwelijk. Daarnaast zijn er nog heel wat persoonlijke gesprekken.

Door schade en schande, maar ook door veel ondersteuning mocht ik al haast 44 jaar pastor zijn, waarvan al 43 jaar priester. Ik ben voor alles, wat ik daarin gekregen heb, ontzettend dankbaar. Om die dankbaarheid tot uiting te brengen, heb ik ook mensen bereid gevonden een boekje samen te stellen, dat ik u, jullie en heel veel andere mensen wil aanbieden. Er staan in dat boekje veel foto’s van mensen met wie ik te maken heb.  Het is een tamelijk  willekeurige samenstelling. De foto’s werden gemaakt op enkele willekeurige zondagen, op een buurtbijeenkomst waarbij ook familie aanwezig was. Het boekje heeft een titel gekregen uit een vers van de profeet Jesaja, die veel voor mij betekent. Het boekje heet: ‘Ik hou van jou.’( Jes. 43, 4a.). Hoe zou ik het pastorale werk kunnen doen, als ik Gods liefde niet intens heb ervaren. Die is voelbaar geworden door het vertrouwen en de liefde, die ik van mensen heb ondervonden. Op zondag 3 september wordt dat boekje, dat inmiddels is gedrukt, uitgedeeld. Van mijn kant is het een soort erfenis. De teksten zijn van mijn hand en uit mijn hart. Ze komen uit artikeltjes, die ik in het parochieblad heb geschreven, fragmenten van preken, onder meer ook stukjes, uit de brieven die ik tijdens mijn periode van ziek zijn heb geschreven. Een zestal mensen heb ik gevraagd daaruit een keuze te maken. Corné Evers en Anneke Nolet hebben daarin het meeste werk verricht. Op zondag 3 september wordt dat boekje uitgereikt in een feestelijke bijeenkomst na de viering in de Ana Bonifatius, 2e Oosterparkstraat 246 . De viering zal om half elf zijn. De bijeenkomst begint rond een uur of twaalf. Vanaf dat moment is dit boekje beschikbaar voor alle mensen, die ik ken. Het is een cadeau. U krijgt het als, als u kan komen. Daartoe ben je of bent u van harte uitgenodigd. We zoeken nog een mogelijkheid om dat op een andere manier ter beschikking te stellen.

Met heel veel plezier denk ik terug aan het bezoek aan Lars Frendel.  Hij is onlangs naar Kilarney verhuisd in Ierland. Er zal daar een internationaal noviciaat ontstaan, een opleidingscentrum voor Franciscanen uit West -Europa. Lars zal daar een functie krijgen. Niet lang daarvoor was ik met enkele familieleden op de fiets in België.

Ik hoop dat u zo weer op de hoogte bent. Van harte dank ik u voor uw aandacht en uw gebed en ik wens u van mijn kant alle goeds toe.

Met vriendelijke groeten,

Leo Nederstigt