Brief van pastor Leo
Amsterdam, 10 oktober 2017
Lieve familie, vrienden en vriendinnen, collega’s en parochianen,
Graag wil ik u informeren over het verloop van mijn ziekte. Ik voelde al enige tijd dat mijn gezondheid achteruitging. Zoals ik al eerder vermeldde ben ik sinds 1 juni 2017 geen pastoor meer van de uitgestrekte parochie in Amsterdam-Oost, IJburg, Duivendrecht, Watergraafsmeer, Diemen en Zuid -Oost.
De leiding is overgegaan in de handen van Nico van der Peet. Voor zover dat mogelijk zou zijn, zou ik meewerken en assisteren. Samen met pastores, die niet in Nederland zijn geboren, geef ik met vertrouwen de parochie uit handen. Op 3 en 10 september deelde ik boekjes met foto’s uit onder de titel van een tekst uit de profetie van Jesaja, ‘Ik hou van jou’. Ondertussen zijn er al zo’n 1000 exemplaren uitgedeeld en is de tweede druk al uit.
Enkele dagen na de feestelijke bijeenkomsten mocht ik bij een uitvaart voorgaan van de heer Armand Manstra. Tegen het einde van deze uitvaart voelde ik me niet goed. Aangekomen in de sacristie raakte ik buiten mezelf. Ik bleek getroffen door een impuls van epilepsie. Ik werd opgenomen in het VU-ziekenhuis. Men vreesde dat dit een uitbreiding van de leveraandoening zou zijn in de hersenen. Die veronderstelling bleek vooralsnog wat voorbarig te zijn na een intensief hersenonderzoek. Helaas bleek het niet mogelijk op dezelfde wijze door te werken. Zelf was ik buitengewoon ontroerd door de manier waarop dit door collega’s en vrijwilligers is opgepakt.
Tot mijn grote vreugde bleek het mogelijk een huwelijk te sluiten tussen twee mensen die zes jaar geleden slachtoffer waren van een aanslag in Marokko. Ellen, de bruid, zou zonder perfecte benen door het leven gaan. Jan, de bruidegom, zonder perfecte voeten. Ondertussen waren zij al goede en gelukkige ouders van een wolk van een dochter. Net als voor de aanslag zijn ze nu betrouwbare en meelevende parochianen.
Natuurlijk blijft het onzeker hoe lang mijn toekomst nog in Amsterdam en te midden van een fijne familie zal duren. Ik probeer dit maar uit handen te geven in vertrouwen en in de verwachting dat het niet allemaal moet gaan zoals ik dat ooit bedacht heb.
Om verschillende redenen voel ik me een dankbaar mens. Ik voel echt mensen om me heen staan, ook als gelovige mensen. Dat geldt niet enkel voor oudere mensen. De neven en nichten, die ondertussen een volgende generatie zijn, voel ik ook bij mij betrokken. Ze tonen op eigen wijze hun medeleven.
Ik wens u alle goeds en de hartelijke zegen voor allen, die zo meeleven, van Hem die ons het leven heeft mogelijk gemaakt en ons draagt.
Met hartelijke groeten,
Leo Nederstigt