2018 Column Leo Fijen: Duisternis

Sommige mensen lopen een groot deel van je leven met je mee zonder dat je hen heel goed kent. Maar die mensen zijn wel vertrouwd. Het is altijd goed als je hen tegenkomt of aan de telefoon hebt. Dat heb ik bijvoorbeeld met pastor Leo Nederstigt uit Amsterdam. Ik leerde hem kennen in mijn eerste jaar bij televisie. Ik was nog bureauredacteur maar mocht ook reportages maken. Zo volgde ik de sluiting van de Vincentiuskerk in Amsterdam met als onvergetelijk hoogtepunt de processie van de parochianen naar een oud schoolgebouw als voorlopige kerk. Het had wat weg van een tocht door de woestijn. Het kruis voorop als teken van Christus door straten die er geen weet van hadden, misdienaars en katholieken daar achter die ondanks de sluiting van de kerk geloofden in een toekomst. En ze durfden dat omdat in hun midden pastor Leo Nederstigt een baken van hoop was. Hij leidde zijn mensen een jaar later terug naar een kleinere Vincentiuskerk, als een intieme liturgische ruimte tussen appartementen.  Als ik iemand de afgelopen decennia heb ontmoet die dwars tegen alles Christus present stelde, dan was hij het. Een lieve, kwetsbare, wijze en gelovige pastor, zonder grote woorden. Hij leefde het geloof voor. En dat deed hij ook toen het hem minder ging. Hij werd ziek, ernstig ziek. Hij hoorde dat hij niet meer beter zou worden. En hij stuurde allen die hem dierbaar waren brieven over zijn ziekte. Die zijn nu gebundeld, in een klein boekje. Die brieven gingen vooral over het leven, over het geschenk dat leven is, ook in de ziekte. Want juist toen legde hij het leven in de hand van God en ontdekte dat bij alle pijn en verdriet God misschien wel meer in de duisternis dan in het licht wil wonen. Dit boekje is een ode aan het leven, juist als dat moeilijk is. En daarmee is het een troost voor allen die in het donker leven. God wil juist in de duisternis wonen, aldus pastor Leo Nederstigt die in zijn ziekte ons de weg naar de God van het leven wijst.

“Ik hou van jou”, Leo Nederstigt, pastor in Amsterdam, Green Ark Press

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 5