Overweging – 27 september 2020 Anna-Bonifatiuskerk
Homilie:
Toen ik in Groep 5 zat, in onze klas maatschappijleer, tekende onze lerares een afbeelding op het krijtbord: een eivormige cirkel en hierin schreef ze het woord GOD. Onder de cirkel waren 5 stralen en op elke straal schreef ze vervolgens: katholiek, protestant, jood, orthodox, islam. Vijf godsdiensten! Ze benadrukte een heel belangrijk feit: de God van deze godsdiensten is één en dezelfde God. Ze noemde deze God met verschillende namen: Drie-ene God Vader Zoon en hl. Geest, Jahweh, Allah. We hebben allen maar één God maar we roepen God op verschillende manieren aan zoals wij het gewend zijn. Deze afbeelding blijft tot nog toe in mijn geheugen gegrift. Het maakte, op mij als scholier, een heel krachtige indruk.
Toen ik nog een kind was, woonde mijn familie dicht bij een protestantse kerk. Ik herinner me nog dat op 24 december, ‘s middags, ik bij hen mee deed met de kerstviering voor kinderen. En ’s avonds gingen we naar onze katholieke kerk. Ik vond dit allemaal geweldig! Deze ervaringen hebben me enigszins gevormd, hoe eenvoudig dan ook, om respect, bewondering en waardering in mijn jonge hart en verstand te voelen voor andere kerken, voor andersgelovigen. Eerlijk gezegd heb ik toen al gevoeld dat katholieken en protestanten beiden goede christenen zijn.
Maar de geschiedenis laat ons zien wat er gebeurde tussen hen. “Als christenen uit verschillende kerken en tradities dragen we helaas een zware last van wederzijds wantrouwen, bitterheid en achterdocht met ons mee. Wij danken God voor het ontstaan en de groei van de oecumenische beweging in de afgelopen eeuw. We ontmoeten christenen uit andere tradities en bidden samen om eenheid in Christus”.(uit het boekje ‘oikumene’). Zoals Johannes in zijn Evangelie Jezus’ verlangen uitdrukt in het gebed: “Niet voor hen alleen bid ik, maar voor hen die door hun woord in Mij geloven, opdat zij allen één mogen zijn zoals Gij, Vader, in Mij en ik in U.”
“Deze ontmoetingen met diverse christenen en met anders gelovigen moedigen ons aan om met elkaar op te trekken, ons met elkaar te verzoenen, elkaar te vergeven en te aanvaarden. De bagage van ons verleden mag ons niet daarvan weerhouden. De Heer wil dat we deze ballast loslaten om ruimte te scheppen voor Gods grote daden”.(uit het boekje ‘oikumene’).
Hierbij is Christus ons licht en onze gids. Zonder zijn licht en leiding, zonder zijn hl. Geest, zou het moeilijk zijn respect, begrip en liefde te geven aan onze broeders en zusters die anders zijn in hun manier van geloven, denken en doen. Het is goed dat Jezus ons daaraan herinnert: “dat zij allen één mogen zijn”. “Daarom is het van belang dat christenen Christus niet uit het oog verliezen. Anders worden we angstig en vervreemden wij van elkaar. Als we Christus zoeken als onze enige hoop op redding, brengt Hij ons ook dichter bij elkaar. We weerspiegelen zijn licht dan duidelijker en worden een zichtbaar teken van Jezus, die het licht van de wereld is”.(uit ‘oikumene’). Dan zijn we ook in staat om de verschillende gaven die Sint Paulus in de eerste lezing opnoemde goed te gebruiken, om onze kerkgemeenschappen te versterken en te laten groeien tot welzijn van allen. Onze verschillende gaven en talenten ten dienste te stellen aan onze medemens, aan onze kerkgemeenschappen, aan onze samenleving: dit is wat God wil. Samen bidden, samen doen, samenwerken verbindt ons; verbindt ons met de éne God, die alles in allen tot stand brengt.
Voor de katholieke traditie heeft het Tweede Vaticaans Concilie baanbrekend werk verricht via de concilietekst Nostra Aetate, d.w.z. In onze tijd. In dit document heeft de katholieke kerk haar waardering en hoogachting voor niet-christelijke godsdiensten zoals de islam geuit. “Bij haar opdracht om de eenheid en de liefde tussen de mensen, zelfs tussen de volkeren te bevorderen, schenkt zij (dat wil zeggen, de katholieke kerk) hier allereerst aandacht aan datgene wat de mensen gemeen hebben en aan datgene wat hen tot onderlinge lotsverbondenheid leidt.”
Hier in Amsterdam-Oost hebben we al wat activiteiten die we samen doen. Zoals de jaarlijkse oecumenische viering. Pater Marianus, Diaken Han Hartog, dhr. Rene van Eunen en ik doen regelmatig mee met de BIO vergadering van protestantse, katholieke, joodse en islamitische godsdiensten. BIO staat hier in Amsterdam Oost voor Breed Interreligieus Overleg. Op 7 september jl. hadden we een spreker uitgenodigd, een Moslim, die werkt bij het stadsdeel Amsterdam Oost, afdeling Veiligheid. Hij vertelde dat hij de opdracht krijgt van de gemeente om de moslim-jongeren te helpen, zodat ze zich niet in het radicaliseringsproces belanden. Ons AnnaBon-koor doet ook regelmatig mee met de vieringen die georganiseerd zijn voor Marokkaanse vrouwen, de Keti Koti, en nog meer andere activiteiten. Dit zijn tastbare en praktische voorbeelden van oecumene in onze wijk. Dat wil zeggen: er is sprake van een vanzelfsprekend groeien naar sociale en religieuze eenheid.
Laat ons met Jezus bidden dat wij allen één mogen zijn als gelovigen hoewel wij ook verschillen in bepaalde aspecten van onze manier van geloven en beleven. Laat respect, begrip, liefde en zorg voor elkaars welzijn de boventoon voeren. Want wanneer we dit doen dan kunnen we met elkaar in vrede leven, alle christenen van diverse pluimage, met de joden, ook met onze Moslimbroeders en -zusters. Hier in Amsterdam Oost komen we veel van hen tegen. Dat wij elkaar in de ogen kunnen zien en kijken.
Dat wij één mogen zijn, Amen!
Melina Polo SpSS