1e zondag van de Advent
Jesaja 63,16b-17.19,64,3b-7; 1Kor 1,3-9; Marc.13,33-37
Advent: Waakzaam wachten, samen op weg
Zusters en broeders, gasten, vrienden en allen,
Enkele jaren geleden was ik in een parochie om met enkele mensen de komende kerstviering voor te bereiden. Het waren enkele vrouwen, die in de liturgiegroep zaten. “Kerstmis, wat is dat?”, vroegen we ons af. Waar kijken we naar uit? Wie of wat verwachten we? Toen vroeg ik aan die drie vrouwen: “Hoe was het voor jou, toen je in verwachting was? Nou, die vraag was een schot in de roos.
Een vrouw zei: ‘Ik ben veel langer dan negen maanden in verwachting geweest. We hebben het kindje aangenomen uit India. Maar wat duurde dat lang, van loket naar loket, van instantie naar instantie. Maar uiteindelijk kwam het dan. “O, zo lang verwacht”.
Een andere vrouw was moeder geworden na een heel bewust doorleefde zwangerschap. Met misselijkheid, met voelen van hoe het kindje in haar schoot groeide, met nieuwsgierigheid hoe het er wel zou uit zien. Een lange adventstijd. “Maar o… zo waardevol”.
De derde vrouw had samen met haar man, na vele jaren van onderzoeken, hun kindje langs kunstmatige weg gekregen. Hoe vaak was het mis gegaan, met zo veel onzekerheid, zoveel spanning. Uiteindelijk konden ze hun kindje in de armen nemen. “Wat een tijd van waakzaam wachten”.
Iedere moeder zal een eigen verhaal te vertellen hebben. Soms mooi, soms ook verdrietig. We zouden het aan de moeders hier kunnen vragen. Doe het straks maar eens, als u met uw moeder samen bent. Of als u, als moeder, met uw kinderen samen bent en dan vertelt, hoe u hen gedragen en gebaard hebt. Hoe er naar dat kind werd uitgezien.
Verwachten, uitzien naar. Doe je dat nog als je op gevorderde leeftijd bent en de tijd van kinderen krijgen allang voorbij is?
Als het arbeidzaam leven achter je ligt, is dan de blik niet meer naar het verleden gericht en minder naar de toekomst?
Je toekomst ligt niet meer zo open, als bij jongeren en kinderen. Misschien is dat verwachten meer gericht op de dingen dichtbij, bijvoorbeeld: of iemand je komt bezoeken; of er een telefoontje van je dochter komt, of de TV een goed programma biedt. Daar kun je naar uitzien.
Sommigen mensen houden het wel voor gezien. Het hoeft allemaal niet meer. De toekomst is een groot zwart gat. En daar kan alle reden voor zijn. Als je bang bent voor ziekte, lijden, doodgaan. Als er veel teleurstelling is geweest in je leven, als je zware tegenslagen hebt doorgemaakt, als je alleen achterblijft.
Wat kan de toekomst dan nog brengen? Mag ik u dan toch een woord van bemoediging meegeven? Niet als goedkope troost, want daar heb je niks aan. Maar een woord van: ‘gedragen worden door God’. We hoorden het in de eerste lezing de profeet zeggen: ‘U bent onze Vader. Wij zijn de leem, U bent de boetseerder; wij zijn alleen het werk van uw handen’.
Hoe het verleden ook is geweest, gelukkig of droevig, hoe het heden er ook uit ziet, gelukkig of droevig, de toekomst is niet zomaar gelukkig of droevig. We zijn in Gods handen. We mogen uitzien naar Nieuw Leven met Kerstmis. Meer nog: we mogen uit zien naar Hem, die op u en mij wacht. We komen terecht in de handen van een liefdevolle God, die met open armen staat te wachten. Ja, God in verwachting.
Zou dat ook óns afwachten in deze adventstijd zijn? Uitzien naar die toekomst. Uitzien naar Vrede tussen Rusland en Oekraïne, vrede tussen Hamas en Israël. Uitzien naar een nieuw kabinet voor ons land, naar bestandszekerheid. Uitzien naar een goed resultaat van de VN-klimaattop in Dubai die nu gaande is, naar de oplossing van de klimaat-crisis in ons gemeenschappelijk huis: de aarde.
Uitzien naar de nieuwe ABG-parochiegemeenschap die gevormd wordt in de Gerardus Majella kerk, uitzien naar een nieuwe gemeenschap waar iedereen welkom is, en zich thuis voelt. Uitzien naar een nieuwe gemeenschap die dingen samen draagt: “van de gemeenschap en vóór de gemeenschap”.
Wij vieren vandaag onze laatste viering in deze AnnaBon kerk met pijn in ons hart en het gevoel van moeten loslaten. Meer dan twee jaar lang hebben wij ons ingezet voor het proces van: ‘Samen op weg van twee gemeenschappen naar één nieuwe gemeenschap. Hiervoor zijn wij met elkaar in gesprek gegaan na afloop van gemeenschappelijke vieringen van de AnnaBon en de Gerardus en heeft het ABG-locatiebestuur, veel gesprekken gevoerd met de verschillende groepen die er zijn: Pastoraatsgroep, lectorengroep, de AnnaBon-koorgroep, meerdere vrijwilligersgroepen, wocom voorgangersgroep, het parochie bestuur van Clara en Franciscus, met de bisdom staf en met Mgr. Jan Hendriks.
In dit samen op weg proces zijn vele goede stappen gezet.
Dit is bevestigd door ons bisdom in haar officiële document: ‘Decreet: onttrekking aan de eredienst van de heilige Anna en Bonifatius kerk aan de 2e Oosterparkstraat, Amsterdam Oost, die wordt teruggebracht tot een profaan en niet onwaardig gebruik’. Daarvoor danken we aan ons bisdom.
Bij deze laatste viering wil ik dank zeggen aan het ABG-locatiebestuur, pastoraatsgroep, lectorengroep, kostersgroep, AnnaBon-koorgroep, aan alle vrijwilligersgroepen, wocom voorgangers, alle parochianen en het parochiebestuur van CF. Voor ieders inzet, toewijding en goede samenwerking, die dit samen op weg-proces tot een groot succes hebben gemaakt.
Dit samen op weg-proces ervaren we als een synodaal proces.
Heel mooi om dit mee te mogen maken.
Wij vieren deze laatste viering samen met onze gasten, onze voormalige pastores en diakens, met onze actieve wocom voorgangers, parochianen van de AnnaBon en Gerardus Majella gemeenschap, met de vertegenwoordigers van vier andere parochiegemeenschappen binnen onze regio CF.
Hartelijk dank voor uw aanwezigheid, voor uw inzet en goede samenwerking. Uw aanwezigheid troost en bemoedigt ons om samen verder te gaan naar de Nieuwe ABG-parochie-gemeenschap. Wij zijn samen op weg naar Kerstmis en de nieuwe ABG-gemeenschap onder Gods zegen!
In de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest. Amen.
M. Jehandut SVD
-4-