In Memoriam door Ruud Huysmans

Ik ben hier als leraar, daarna collega en vriend van Pastor Leo (geboren in
1947). Wij leerden elkaar kennen, toen Leo in 1967 zijn theologische
opleiding begon aan de Katholieke Theologische Hogeschool in Amsterdam, in het najaar van 1967 geopend aan de Keizersgracht. Leo was daar voor ons als docenten niet een heel opvallende of uitgesproken theologiestudent, eerder nog wat braaf, in de groei. De Bisschop van Haarlem vroeg aan een aantal docenten in 1974: is Leo zover dat hij tot priester gewijd kan worden, is
hij daar voldoende aan toe? Dat was voor ons geen gemakkelijk vraag. Je kent
als docent een student maar voor een klein deel, je maakt hem vooral mee in
het onderwijs, minder daarbuiten. Wij aarzelden even: zou het niet beter
zijn nog even te wachten? Niettemin hebben wij aan de Bisschop ja gezegd:
wijdt hem maar tot priester. En een van ons heeft tijdens de wijding in de
GM aan het Ambonplein aan de Bisschop gevraagd: wilt u Leo wijden? En de
Bisschop vroeg toen: is hij daartoe waardig? En wij hebben gezegd: ja.

En ik heb van dit ja op zijn wijding in 1974 geen spijt, integendeel, want
daarna is Leo steeds meer uit de verf gekomen, gegroeid tot een echte
pastor.

Speciaal wil ik noemen zijn belangstelling en interesse voor jongere
theologiestudenten, vrouwen en mannen, en hun kansen in de kerk. Daarom deed Pastor Leo mee aan leefgemeenschappen in  Amsterdam voor tijdens hun theologieopleiding.

De laatste twintig jaren spraken Leo en ik, die kerkjurist ben, elkaar
geregeld over sommige moeilijkheden, die hij als pastoor in de parochie, in
de federatie had: welke bevoegdheden heb ik om beslissingen te nemen, ook
moeilijke, hoe is dit of dat in kerk geregeld, wat mag wel, wat niet, wat is
verstandig.

Moge hij rusten in Vrede.

Ruud Huysmans.