Een inleiding
Bij de kruisweg in de Anna-Bonifatius en de Gerardus Majellakerk.
De aandacht voor het jubileum van 75 jaar bevrijding is de afgelopen weken grotendeels door de coronacrisis op de achtergrond geraakt. Begrijpelijk. De zorg om ons aller gezondheid verdient nu onze volle aandacht. Ook de diverse herdenkingsmomenten en de viering van de bevrijding hebben een andere invulling gekregen. Vrijheid blijft echter een groot goed om in dankbaarheid bij stil te staan.
We beseffen in deze coronacrisis des te meer hoe kostbaar vrijheid is nu wij zelf met beperkingen moeten leven. De beperkingen van nu staan echter niet in verhouding tot de onvrijheid en ontberingen, die mensen in de oorlogstijd moesten doorstaan. Deze vrijheid staat namelijk niet los van de talloze offers, de strijd, het verzet en de schrijnende verliezen, die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn geleden. Aandacht voor de bevrijding van ons land impliceert dan ook aandacht voor de prijs die voor onze vrijheid betaald is. Vooral de Joden, Roma, Sinti en homoseksuelen moesten het ontgelden.
Helaas is machtswellust, discriminatie en antisemitisme nog dagelijks aan de orde van de dag. Maar ook onvrijheid, angst en onzekerheid houden ons voortdurend bezig. Zo moeten vluchtelingen overal ter wereld vaak in mensonterende situaties leven. Er zijn bedreigingen, brandstichtingen en afschuwelijke aanslagen bij moskeeën, synagogen en kerken. Ook dichtbij leven talloze vluchtelingen, die uit landen komen waar mensen nog steeds geknecht worden, gemarteld en geëxecuteerd. Menselijk leed grijpt ons diep aan. Het maakt ons verdrietig, angstig en onzeker, maar ook opstandig.
Het is vaak niet te begrijpen wat mensen elkaar kunnen aandoen. Er zijn geen woorden voor. Wat kan het leven dan zwaar zijn. Hoe kan een mens te midden van al deze verschrikkingen overleven?
Ook ons privéleven kan door omstandigheden flink door elkaar worden geschud. De onzekerheden en angst om het coronavirus, onze verslechterende gezondheid, gebroken relaties, het gemis van werk of de beperkingen door ouderdom kunnen ons leven fundamenteel op zijn kop zetten en moedeloos maken.
In de Goede Week staan wij nadrukkelijk stil bij het verdriet en het lijden, dat mensen overkomt, ver weg, maar ook dichtbij, in het verleden en in het heden. Wij brengen onze zorgen in gelovig vertrouwen voor God.
We doen dat aan de hand van de kruisweg die in onze beide kerken hangt.
Deze kruisweg heeft als titel: “Het gebeurt vandaag” en is van de Duitse kunstenaar Günther Fischermann.
In de staties speelt de pijn, het verdriet en de onmenselijkheid van de Tweede Wereldoorlog naast het lijden van alle tijden een belangrijke rol. Daarom hebben we in het jaar van de herdenking van 75 jaar bevrijding voor deze kruisweg gekozen.
De afbeeldingen van de kruisweg zijn heel actueel. Verschillende vormen van geweld zijn zichtbaar. We zien de plegers ervan en de slachtoffers: vrouwen, kinderen, hulpeloze mensen, vluchtelingen. Zo is er op een van de staties het restant te zien van een huis na een racistische aanslag, maar ook zien we moeder Teresa met haar barmhartige en liefdevolle blik in haar ogen. We zien mensen die maskers dragen. Een beeld van mensen die zich verstoppen achter hun daden. Andere mensen komen met open vizier op voor rechtvaardigheid. We leven in een wereld met uitersten. Ook ons leven heeft die twee kanten. Te midden van angst, onmacht en geweld, nu en toen, trekt Jezus met mensen mee om hen hoop en moed te geven. En dat terwijl Jezus zelf ook slachtoffer is geworden van een onrechtvaardig systeem. Hij is de Lijdende, die meevoelt met mensen die lijden. In Hem zien we hoe God met ons begaan is.
Het bidden van de kruisweg verbindt ons wereldwijd in geloof met elkaar.
De acht staties in de kerk zijn potloodtekeningen waarvan een paar in kleur. Hoe verder de kruisweg vordert, hoe minder kleur de tekeningen bevatten.
De afgedrukte staties bij de teksten van de kruisweg zijn echter zwart/wit.
Het is de moeite waard de beelden rustig op ons in te laten werken en er over na te denken. Het kan ons geloof verdiepen en ons moed geven om elkaar nabij te zijn, ook al moeten we wat meer op afstand van elkaar leven.
Ben Dieker