Preek op Palmpasen op 9 april 2017
Lieve mensen,
Ik weet niet hoe het u vergaat. Maar als ik naar buiten kijk word ik vrolijk of opgewekt. Overal komt het jonge groen tevoorschijn. Vandaag ligt het palmtakje in het centrum van de aandacht. Het is ook groen. Maar het is een takje dat altijd groen schijnt te blijven, ook in de winter. Wat roept dat op? Zo’n takje roept hoop op. Het blijft groen, wat voor temperatuur het buiten ook is. Zo kan het met het leven gaan. Je kan van alles en nog wat meemaken. Het leven kan moeilijk zijn of er kunnen stormen opsteken. Maar moet je de hoop en het vertrouwen verliezen?
Wellicht is dat wel de boodschap, die we vandaag horen. We worden opgeroepen tot hoop en vertrouwen, wat we ook meemaken. Is dat niet de diepe uitdaging van deze dag? Blijf vertrouwen en verlies de hoop niet, ook al maak je van alles mee: Lichamelijke ziektes, armoede en verlies van je baan kunnen je leven verschrompelen en somber maken. Je kan verdrietig, pessimistisch, chagrijnig en neerslachtig worden. Maar is dat het doel van je leven?
Vandaag begint de goede week of de Lijdensweek. Het brengt ons naar het centrum van het leven van Christus. Hij wordt vandaag nog toegejuicht. Maar hij wordt ook verraden, gemarteld en gedood. We komen in aanraking met het lijden van Christus. Zijn lijden brengt ons in contact met ons eigen lijden. We ervaren dat Christus allerlei soorten van lijden heeft meegemaakt. Hij heeft afwijzing, onbegrip en veroordeling gekend. Hij heeft ook lichamelijk lijden ondervonden tot het moment, waarop hij is gemarteld en gedood.
Wat zien we aan hem gebeuren? Gaat hij ten onder? In het gevoel van velen was Hij in een hopeloze situatie terecht gekomen. Had Hij hoop? Hij had daar geen reden voor in de ogen van velen. Maar wat we aan Hem zien is, dat Hij van alles meemaakte, maar dat Hij het vertrouwen en de moed niet verloor. Het palmtakje is als het ware een beeld van het leven van Christus .Het blijft groen door alle seizoenen heen.
En wij? Wat is de houding in ons leven, als daar van alles op afkomt. Natuurlijk kunnen we denken aan ziekte of de aftakeling van ons lichaam. Maar we kunnen ook denken aan de vele mensen in ons midden, die hier niet zijn geboren, maar hier thuis moeten raken. Ze maken heel veel moeilijke dingen mee en komen ook onbegrip en wantrouwen tegen. En hoeveel mensen zijn er niet onder ons, die ten prooi zijn aan groot pessimisme, aan wantrouwen, aan somberheid? We kennen ook in ons midden vele momenten van lijden.
Kunnen we ook in ons lijden denken aan Christus. Kunnen we van Hem leren? Ik weet niet goed of Hij precies wist wat er Hem te wachten stond. Wat wij weten, dat er in het leven van Jezus vooral een bron van vertrouwen en van hoop aanwezig was. Uit die bron putte Hij , ook al kon Hij niet precies zeggen, wat Hem te wachten stond.
Aan dat vertrouwen en aan die hoop die voelbaar werd in Pasen kunnen en mogen we ons deze dagen optrekken. We kunnen met Hem de weg van lijden en vertrouwen gaan, zodat we mensen vol hoop zullen zijn en worden.
Leo Nederstigt