Op zondag 27 november vierde onze ABG-parochiegemeenschap in de AnnaBon dat de AnnaBon 40 jaar geleden is ingewijd als nieuwe locatie voor de gemeenschappen van de vroegere Sint-Bonifatiuskerk aan het Kastanjeplein en de Sint-Annakerk op de Oostelijke Eilanden. Tevens spraken wij als ABG-parochiegemeenschap erover dat de Gerardus-gemeenschap 30 jaar in het huidige gebouw aan de Lombokstraat kerkt.
Tijdens deze middag hielden onze pastoor Marianus een toespraak evenals vriend van pastoor Leo Nederstigt Constance de Ronde alsmede parochiaan Kathy Hoogenboom. Tevens werden de felicitaties van pater Lars Frendel OFM en zuster Suze Lases voorgelezen.
Speech door pastoor Marianus Jehandut
Goede middag beste parochianen van de Annabon en Gerardus Majella gemeenschappen. Heel fijn dat we vandaag hier samen mogen zijn, samen mogen vieren en elkaar inspireren en bemoedigen, onder het thema: ‘Samen Verder….!’
Behalve het vieren van de eerste zondag van de advent, vieren we vandaag ook met z’n allen het 40-jarig bestaan van deze kerklocatie in de Tweede Oosterparkstraat 246, waarin wij nu zitten. Ook vandaagvieren we stilletjes het 140 jarig bestaan van de Bonifatiusparochie die opgegaan is in de Anna Bonifatius. En onze aandacht gaat vandaag ook uit naar het 30-jarig bestaan van de Gerardus Majella kerk, Lombokstraat 2, Amsterdam.
Uit ons parochie-archief kregen we belangrijke informatie over het ontstaan van de samenwerking op pastoraal vlak tussen de Gerardus Majella parochie, toentertijd onder leiding van pastoor Joop Stam, de Bonifatius parochie o.l.v. pastoor Jan Bus en pastoraal medewerker Wim van Wageningen, en de Anna parochie o.l.v. pastor Jeroen Bellwinkel. Die samenwerking begon op 1 oktober 1984. Er werd nog gekerkt op drie locaties.
Later is samenwerking op bestuurlijk gebied tot stand gekomen, en momenteel vindt er samenwerking tussen diverse groeperingen plaats, en hebben we een gezamenlijk secretariaat, parochieblaadje en locatie bestuur, pastoraatsgroep en lectorengroep.
Anno 2022-2023 zijn we allemaal hard bezig om onze twee ABG kerkgemeenschappen -Annabon en Gerardus Majella- naar één nieuwe parochiegemeenschap te laten groeien.
Op basis van de eerder genoemde samenwerking gaan we samen verder naar onze Nieuwe Gemeenschap die gehuisvest zal zijn in de Gerardus Majella kerk, Lombokstraat 2.
Met deze gezamenlijke viering van vandaag drukken we uit dat wij één zijn in het geloof, één in de hoop en één in het werken aan een nieuwe toekomst. Wij hopen dat iedereen volgend jaar, 2023, mee zal gaan naar de Gerardus kerk. Daar gaan we als ABG parochie-gemeenschap verder naar de toekomst toe.
Wij -als locatie bestuur- zullen proberen wegen te vinden om onze ouderen te helpen met vervoer, zodat ze mee kunnen vieren op de nieuwe locatie.
Verder wil ik een kort overzicht geven van 140 jaar Bonifatius-(maar ook Anna- en Gerardus Majella-)geschiedenis:
1882 Oprichting Bonifatius parochie (o.a. door de grootvader van Juffrouw Jos van Hees), en bouw noodkerk op de hoek van de Wijttenbachstraat/ Linnaeusstraat.
1885-1886 Bouw Bonifatiuskerk ( op de plek waar nu het Kastanjehof staat) en ingebruikneming.
1889 Ingebruikneming zusterklooster aan het Eikenplein, en scholen in de 2e en 3e Oosterparkstraat (door zusters Franciscanen van Bennebroek)
1925 Bouw kerktoren.
1942 Titus Brandsma logeert op de pastorie van de Bonifatius, van zondag 18 op maandag 19 januari.
Zondagochtend kleedt hij zich om in de sacristie, en gaat voor in de viering. Zijn laatste keer in vrijheid. Maandag keert hij terug naar zijn klooster in Nijmegen, wordt daar gearresteerd en naar de gevangenis in Scheveningen gebracht. Via Amersfoort en Kleve komt hij terecht in concentratiekamp Dachau, waar hij op 26 juli 1942 door een dodelijke injectie overlijdt, 51 jaar oud.
1970 De Annakerk op Wittenburg wordt gesloten. De parochianen van de Anna kerken verder in een parochiezaal in de buurt.
1978 Sloop van de Annakerk.
1982 Sluiting Bonifatiuskerk, en ingebruikneming van deze kerkruimte, “de Kleine Bon” op 19 november. Op 27 november 1982 (vandaag precies 40 jaar geleden!) volgt de inwijding door Mgr. Zwartkruis, bisschop van Haarlem.
1984 Sloop van de Bonifatiuskerk
1987 De parochianen van de Anna komen erbij, waardoor de AnnaBon(ifatius) ontstaat.
1992 De grote Gerardus Majellakerk wordt gesloten, de kleine kerk aan de Lombokstraat wordt in gebruik genomen.
2022 Viering 40-jarig bestaan van deze kerkruimte. En ook van 140 jaar Bonifatiusparochie en 30 jaar Gerardus Majellakerk. Tot zover de geschiedenis van de Anna Bonifatius in vogelvlucht.
Dank aan Kathy Hoogenboom voor de informatie die het maken van dit verhaal mogelijk maakte.
Hartelijk dank aan u allen voor uw luisterend oor!
Pater Marianus Jehandut SVD.
Samenwerking van Leo in de AnnaBon (door Constance de Ronde)
- Het sollicitatie gesprek.
We zaten op de befaamde ingedeukte rode sacristiestoelen van de Anna-Bon. Leo was de sollicitant. De parochianen waren de dragers van de parochie. De ABG-parochie was toen in 1997 en tot op heden een ‘open parochie’.
De parochianen hadden een visie, een parochieplan én ze wilden vooral één ding; een priester. Ook toen was dat een grote vraag. Het liefst zo’n goede herder als de priester die ze hadden: Joop Stam. Wat ik, als vicevoorzitter van het parochiebestuur, me nog herinner van het sollicitatiegesprek is dat hij zich kwetsbaar opstelde. Hij kon zich goed vinden in de visie en het parochieplan. In het plan stond niet dat van hem werd verwacht dat hij wekelijks een digitale bijdrage leverde aan de haarvaten van de parochie, oftewel het parochieblad: ‘ De Samenspraak’. Hij deed het trouw. Als je al zijn stukjes in die ongeveer 14 jaar leest krijg je een goede inkijk van ‘zijn’ testament. Zo noemde hij ook wel eens zijn boek wat hij heeft nagelaten met als titel “ Ik hou van jou”. Ook de liturgieboekjes met o.a. de Surinaamse liederen zijn tot op heden getuigen van zijn houden van mensen. We zijn Leo en het parochiebestuur van de ABG en het Bisdom dankbaar dat hij 21 jaar bij ons werkzaam was en dat hij in 1997 werd aangenomen.
Dit verhaal naar aanleiding van de sollicitatie. U begrijpt dat ik niet alle hoogtepunten van de samenwerking ga vertellen. Het zijn er zoveel. Ik houd het bij zes punten.
- Achter het stuur
Een van de eerste werkzaamheden die Leo verrichtte was een afspraak maken met bisschop Punt. Hij wilde duidelijk maken om hoeveel parochianen het ging en hoe groot het gebied was in Oost. De kaart van Amsterdam met het toen nieuwe Oostelijk Havengebied lag op de tafel. Punaises gaven het gebied aan. Hoe om te gaan met het huisbezoek?
Er was assistentie nodig voor zijn parochie, voor zijn buurt. Al de huisbezoeken, dat kon hij toch niet alleen? Hij nodigde de Monseigneur, de coördinator van het Dekenaat, de vicaris en bestuursleden van de ABG uit voor de bijeenkomst. Hij huurde een bus, ging achter het stuur zitten en gaf een rondleiding door Oost.
Na afloop werden de afspraken op papier bevestigd. Leo kon een coördinator, pastoraal werker aanstellen. De pastoraal werker, genaamd Maurits Sinninhe Damsté, bracht onder andere de vrijwilligers in beeld. Wie deed wat en waar en waarom. De parochie bleef een open parochie. Met veel actieve en vooral hartelijke vrijwilligers en parochianen.
- Een begenadigd catecheet
Leo was een begenadigd catecheet. Hij kon als bevrijdingstheoloog, de Heilige Schrift aan de mensen teruggeven. Dat had hij samen met Joop Stam en Carlos Mesters in Brazilië van nabij ervaren. Carlos Mesters had daarvoor een methode ontwikkeld. Leo ging les geven aan de hand van de deze methode, in de AnnaBon, over de psalmen. Zijn lievelingspsalm 139 kwam natuurlijk ook aan bod. Op het dekenaat van Amsterdam ging hij de lessen “wandelen door de Heilige Schrift’ geven. Hij had een syllabus voor de studenten. Het eerste thema ging over vluchtelingen. Zijn appartement in de Roomtuintjes was een huis voor velen, onder andere vluchtelingen. Het was geen toeval dat jaren later de Anna-Bon onderdak en een plek gaf aan de Gemeenschap van Sant’ Egidio om te vieren en de mensen in de buurt te dienen.
Hij was een priester, werker die de woorden uit de Schrift waarmaakte. Samen kerk zijn: leren, vieren en dienen.
- Een man van gebed
Leo was een man van gebed. Er was een tijd dat hij in de ochtenduren met zeven andere gebedsgenoten een dagtekst las van Anselm Grün. Een ieder had hetzelfde boek en bad in zijn eigen huis. Het was mooi te weten dat hij ook met dezelfde tekst meebad en mediteerde. Hij ging vaak naar de Abdij te Egmond. Hij leerde de monniken kennen. Hij nodigde de monniken bij hem thuis uit. Hij werd door de tijd heen een soort van stadsmonnik, die optrok met zijn parochianen in lief en leed. De laatste zeven jaren waarin hij veel heeft geleden bad hij vaak het gebed van overgave van Charles de Foucauld.
- Processies te Heiloo
Met de parochianen hield hij ook processies in Heiloo. In de genadekapel zegende hij de rozenkransen, de medaillons. Dat deed hij in het midden voor de communiebanken onder het toeziend oog van het beeld van Maria. Toen hebben we met elkaar ervaren dat hij als bemiddelaar genade kan schenken op zo’n heilige plek. En misschien denkt u nu; ‘Wat heeft dat met de AB te maken en met de samenwerking met Leo?’. Hij was in de samenwerking een voorbeeld voor velen. Hij ging in zijn hart over de grenzen van religies, culturen, landen, geaardheden, seksualiteit en zijn ‘houden van’ had geen grenzen.
- Leo als samenwerker en verbinder
Leo werkte samen met de Eltheto, en de Moskee in Oost. Hij had contact met de Zusters van de kleine Jezus, met priesterstudenten. Jarenlang at hij met Broeder Avellinus een keer in de week en bracht hij eten naar hem, toen de broeder niet meer mobiel was. Hij was dol op kinderen. Vierde feesten en bijeenkomsten als parochianen jarig waren. Hij was bij de uitvaart van Jeroen de Jong. Hij ging voor bij de uitvaart van Broeder Avellinus in de Martelaren van Gorcum, samen met Joop Stam. Leo was toen al heel ziek. Hij bleef zolang hij kon voorgaan in Eucharistievieringen. Hij was een groot verbinder tussen God en de mensen.
Ik denk dat ik voor velen spreek als ik zeg dat we hem dankbaar zijn voor zijn samenwerking in de ABG-parochie in Oost. Zowel in de Gerardus Majella als in de AnnaBon. We bewaren alle liefdevolle herinneringen en ervaringen in ons hart en blijven hem opnemen in gebed en zijn dankbaar voor zijn samenwerking.
Constance de Ronde, 27 november 2022.
40 jaar AnnaBon (en 140 jaar Bonifatiusparochie).
Goedemiddag, mijn naam is Kathy Hoogenboom en een kleine 45 jaar geleden ben ik (via het Jongerenpastoraat , opgezet door Ben Dieker) in deze parochie verzeild geraakt.
De oude Bonifatiuskerk stond nog aan het Kastanjeplein, op de plek waar nu het Kastanjehof staat. Een grote kerk dus, net als de Anna en de oude Gerardus. Maar duidelijk was al wel dat dat niet lang meer zou duren. De bouwkundige staat van de Bonifatiuskerk was matig (verzakkingen), het onderhoud te duur en de kerk veel te groot voor de nog resterende parochiegemeenschap. Zelfs nog nadat de paters van het H.Hart in 1972 een groot, groen, lelijk gordijn halverwege de kerk lieten spannen, zodat iedereen wat dichter bij het altaar en bij elkaar zou plaatsnemen.
Een nieuwe ruimte werd gezocht èn gevonden, hier, in de pastorie, voor vele parochianen al een vertrouwde plek vanwege de vergaderingen en activiteiten die er werden gehouden. Een gigantische verbouwing volgde, terwijl hierboven een pastor en 5 of 6 studenten woonden. Die hebben wat te verduren gehad aan stof, lawaai, kou etc.
Deze kerkruimte is ontstaan door het samenvoegen van een spreekkamer, een grote vergaderzaal en een stuk van de gang (vanaf het Bonifatiusbeeld). Een deel van de trap is gedraaid, en de keukendeur verplaatst.
De inrichting van de ruimte is modern, strak; de kleuren sober, een zwart plafond, met lamellen voor de akoestiek – en dat die werken hebben we vanochtend nog gehoord -, witte muren en grijs voor de stoelen en de vloerbedekking. Die nu dus ook 40 jaar oud is, dat is hier en daar wel te zien.
Ook het verdere meubilair, altaar, kruis, lessenaar, doopvont (heeft jaren op zijn kop gestaan, net als die Mondriaan in een Duits museum) is best wel strak en sober. De ontwerper hiervan, een jonge parochiaan, destijds nèt afgestudeerd als architect, mocht als stagiair meelopen met de bouwcommissie. En diezelfde architect vond dat er aan al dat strakke gedoe wel enig tegenwicht mocht worden geboden. Net voor de laatste vergadering van de bouwcommissie heeft hij het oude houten beeld van Bonifatius van zijn sokkel in de grote kerk gelicht, en hier geplaatst. En u ziet het, hij waakt nog steeds over ons!
De nieuwe ruimte werd 19/11/82 in gebruik genomen, zie de inscriptie op de 1e steen. Een kleine week later, op 27/11 (vandaag precies 40 jaar geleden dus!) werd deze ruimte door Mgr. Zwartkruis ingezegend. Naar verwachting zouden we hier 10, 12, max. 15 jaar kerken, maar daar rekenden de experts toch buiten parochianen als de eerder genoemde juffrouw Jos van Hees (102), en andere zeer sterke dames (Wonny, Anne) en heren!
Die eerste steen heeft overigens aan de andere kant van de muur, in de hal, een veel oudere tegenhanger. Daar zit nl. ook een 1e steen, uit 1925, gelegd toen de toren aan de kerk werd gebouwd. De kerk zelf stond er toen al een kleine 40 jaar.
Bij de sloop van de toren werd, verborgen achter die 1e steen, een zgn. tijdcapsule aangetroffen: een loden koker, bevattende een oorkonde in het Latijn, en muntjes met de beeltenis van koning Willem III. Bij de (her)plaatsing van beide 1e stenen is dit ritueel herhaald: een nieuwe oorkonde, nu in het NL, en muntjes met de beeltenis van Koningin Beatrix zijn aan de tijdcapsule toegevoegd en ingemetseld. De steen zou overigens 80 kilo wegen……
De grote Bonifatiuskerk werd in 1886 kaal opgeleverd, er was geen geld meer voor enige versiering. Door giften bij priester- en huwelijksjubilea raakt de kerk in de loop van de tijd meer en meer aangekleed, maar één van de pastores, of moet ik zeggen pastoors, wilde na de oorlog toch graag nog enkele glas-in-loodramen laten plaatsen. Om het geld daarvoor bijeen te krijgen, liet hij blikken spaarpotten maken in de vorm van een/de kerk. De parochianen kregen deze spaarpotten mee naar huis, en van tijd tot tijd kwam er iemand langs om de inhoud op te halen. Wie meer dan 15 gulden bij elkaar gespaard had, mocht zo’n blikken kerkje houden. De spaarpotten gingen min of meer dwingend rond op verjaardagen… Helemaal uniek was deze actie niet, ik hoorde van Paul dat ook in zijn parochie op verjaardagen de kerkjes rondgingen….
Qua aankleding van deze en andere ruimtes 40 jaar geleden liep het anders. Veel spullen uit de oude kerk zijn destijds geveild, en met groot succes. Het gerucht ging zelfs dat handelaren afgedropen zijn, omdat (oud)parochianen zo enthousiast op de diverse kavels geboden hebben.
Gelukkig is er ook nog het nodige bewaard gebleven en dat heeft een tweede leven gekregen. Is gerecycled zeg maar.
Heeft u bijv. voordat u hier aankwam vanmorgen, nog een blik geworpen op het uurwerk bovenop het Kastanjehof? Dat is het uurwerk uit de oude klokkentoren van de Bonifatius, pas nog lekker opgefrist. Het kleine luidklokje op het dak van de sacristie komt waarschijnlijk van het zusterklooster.
En ik noem u de rode trouwloper die uitsluitend werd uitgerold bij 1e en 2e klasse huwelijken. Was er aansluitend een huwelijksviering van een financieel minder draagkrachtig bruidspaar, dan werd de loper zonder scrupules voor hun voeten weer opgerold. Die goede oude tijd, jaja. Deze trouwloper doet nu al 40 jaar dienst als vloerbedekking in de sacristie. Op die vloerbedekking in de sacristie staan een enorm grote tafel, 12 (?) stoelen en een extra kast afkomstig uit deze ruimte, toen dat nog vergaderruimte was, dus voordat de verbouwing begon. Een foto van die situatie staat in de beeldbank van het Stadsarchief.
De inrichting van de devotiekapel bestaat in zijn geheel uit ornamenten uit de oude kerk: naast de Godslamp en de Maria-icoon werden delen van een kerkbank, panelen van biechtstoelen en kasten, beeldjes uit de oude preekstoel en glas-in-loodramen gebruikt voor de aankleding. Over duurzaamheid gesproken!
En last but not least, u ziet hier in deze ruimte en in het halletje diverse “kunstschatten” uit zowel de oude Bonifatius- als de Annakerk hangen. De paneeltjes op de kastdeuren, de zwart-met-koperen reliëfstukken, de schildjes met de evangelisten erop afgebeeld, het schilderij, het geborduurde Anna-te-Drieën, het tegeltableau bij de ingang. Tijdens de parochiemiddag op 10 december a.s. ga ik nader op de achtergronden en de toekomst van deze ornamenten in.
En als u zich nu afvraagt: waar haalt ze dat allemaal vandaan? Nee, niet uit mijn duimen. Ter ere van het 100 jarig jubileum van de Bonifatiusparochie, ook 40 jaar geleden, is aan parochianen gevraagd hun herinneringen te delen. Deze herinneringen zijn gebundeld in een boekje, dat destijds geheel uitverkocht is. Maar voor wie beschikt over een computer: Victor is zo aardig geweest het gehele boekje in te scannen en op de ABG-site (www.abgparochie.nl) te plaatsen. U treft het onder het kopje Parochie, en dan Historie, samen met andere geschiedkundige feiten van alle ABG parochies.
Ik wens u voor straks event. veel leesplezier toe, en voor nu: dank voor uw aandacht!
Kathy Hoogenboom
Beste mensen, lieve mensen, van de AnnaBon en de Gerardus, van de gehele ABG-parochie (voorgelezen door Kathy Hoogenboom)
Vandaag ben ik met jullie allemaal in mijn gedachten en in mijn gebeden. Helaas kan ik niet fysiek aanwezig zijn, want ik moest op deze zondag in de eigen kloosterkerk in Den Bosch voorgaan. Het is echt jammer dat ik jullie viering en feest moet missen. Hopelijk zal het niet lang duren voordat ik eens op bezoek kan komen.
De ABG is mij zeer, zeer, dierbaar. Tijdens mijn ruim vijf jaren bij mijn franciscaanse broeders in Ierland heb ik vaak aan alle mooie en fijne en gezellige en ontroerende mensen van mijn Oost-Amsterdamse parochie gedacht. Ontzettend dankbaar ben ik voor alles wat ik in de ca twaalf jaren, dat ik bij jullie in de AnnaBon en in de Gerardus was, heb meegemaakt. De spontaniteit, de gezelligheid, de warmte, de nabijheid en betrokkenheid van de mensen tot elkaar, de veelkleurigheid van verschillende culturen en tradities: dit alles heeft heel veel betekend voor mij. In de diepte van mijn hart heb ik de ABG meegenomen op mijn verdere levensreis. Daarvoor wil ik jullie allen heel innerlijk bedanken.
Een voor mij buitengewoon indringende aspect van mijn verblijf in jullie midden is de vriendschap en collegialiteit die ik mocht vinden met onze geliefde pastoor Leo. Van hem heb ik zo veel geleerd, met hem was het een puur genot samen te werken. En dat het samenzijn met zo’n geweldige personaliteit ook heeeft mogen uitgroeien in een diepe vriendschap is een genade die ik me niet had kunnen voorstellen. Ik vind het zo fijn dat zijn naam iedere zondag in de kerken van Oost genoemd wordt. Ik bid nog voor hem iedere dag.
En ik bid dus ook voor jullie allen op deze toch feestelijke dag in de parochie. Ik wens jullie allen een heel gezellige en herinneringsrijke dag toe. En heel veel succes met het verder reilen en zeilen van onze geliefde ABG.
Warme groeten en grote knuffels,
Lars ofm
Lieve AnnaBon’ers, (voorgelezen door Lydia Pynas)
Natuurlijk past er bij het 40 jarig bestaan van deze kerkzaal een felicitatie! Zoveel lief en leed, zoveel moois en goeds wordt hier gedeeld. In september 1987 zijn zr. Hedwig de Groot en ik hier komen wonen, een week eerder was de Anna met Pastor Jeroen Bellwinkel neergestreken, een hele ploeg…waarvan Annie Rademaker, geloof ik, nog over is…
De Anna schoonmaakgroep was een aanwinst met o.a. het echtpaar Valent en onze zusters Beatrice, Dien en Annie. De kerkzaal zag er dan ook echt piekfijn uit, toen deze op 23 december mudvol liep voor het Kerstfeest van de SAN ( Surinamers, Antillianen en Nederlanders). Er werd zeer veel eten en drinken gedeeld, alle aanwezigen gingen voldaan naar huis. En, twee uur later was alles opgeruimd!!! Geen korreltje rijst meer te vinden! De zorg die gedragen werd en het delen… zijn zo gebleven!
Als er een gat viel, werd op een of andere wonderlijke wijze, deze weer gevuld…een parochie van onderop! Ik denk aan ’n Pinksterzondag: ineens geen organist! Hiltrud, de moeder van Uschi die daags tevoren naar Mokum was verhuisd, hoorde het en zei: Pinksteren zonder orgel kan niet én speelde! Ina en Dick waren, al veel eerder, met Anne-Rieke en Fransje nog in een wagentje, op ’n zondag naar hier gekomen, de kinderen mochten best rondkruipen, in de Obrecht was dat niet gewenst, zij zijn gebleven én hoé! Mensen, de steunpilaren voor de Anna-Bon, zijn soms zomaar van ‘horen zeggen’ of via Leo, precies zo welkom terecht gekomen, waardoor het multicultureel en ook interkerkelijk zo’n kostbare gemeenschap bleef én verder is geworden. Dit huis van allen!!!
Dan denk ik aan al die totaal verschillende mensen: aan onze lieve eenvoudige erudiete Poolse gravin, Marianne von Heereman. Die bij onze opmerking over haar flaphoedje zei: ”Dat moet wel, want ik mag van jullie geen spray meer gebruiken. ”Aan Wilhelmien Willems van Dijk, die alle moeite deed om haar zus Antoinette weer naar de kerk te krijgen, het lukte niet. Zij had nog een troef: na haar dood, tal van misintenties voor hen tweeën…Zij zóu haar uit de hel houden!!!! Mevr. Snabel zou het kerstbrood nog op haar ziekbed willen snijden, niemand kon dat zo goed! En dan het plezier met Theo van Schaik, de koster: Annie wist ervan. Met Valentijnsdag kreeg mevr. Snabel een kaart van Theo…waarvan Theo niets afwist…en wij maar opjutten.. En, dan, de door ons ons allen zeer geliefde mevr. Van Hees: “Jos van Hees”, wat is zij ons snel ontvallen! Gelukkig hebben we Wonny nog, en haar wijsheid! En, tal van kostbare anderen!!!
Door alle vriendschappen en trouw, door alle, alle inzet, kennis en kunde, werk en inspiratie is niet uitgekomen wat onze goede Leo Bruinsma, hij ruste in vrede, mij in 1990 zei: “Hooguit 5 jaar kan dit hier nog bestaan.” Ik ben verknocht geraakt aan de rijkdom van deze multiculturele gemeen-schap… van onder op! Alle, alle dank!!! Veel wijsheid en alle sterkte!
Suze