Doelstelling en missie

In onze parochie zijn veel mensen afkomstig uit Suriname, de Antillen, Indonesië en tal van andere landen. Mensen met een verschillende opleiding zitten naast elkaar in de kerk. Dit betekent dat er in de parochie een rijkdom aanwezig is van uiteenlopende vormen van geloofsbeleving.

“Ik heb de inbreng van mensen die uit Suriname afkomstig zijn, enorm leren waarderen. Het doet me goed dat zij veel gemakkelijker dan ik kunnen spreken over hun geloof. Er zijn er onder hen, die ook heel gemakkelijk in het openbaar en luidop kunnen bidden. Dat doet me goed. Het helpt me om ook wat vrijmoediger over mijn geloof te praten”

De Anna-Bonifatius, Gerardus Majella parochie is een gastvrije geloofsgemeenschap met lage drempels, waar het gemakkelijk is om je thuis te voelen. Op een bezinningsdag werd deze parochie een door God gewilde en geliefde gemeenschap genoemd.

“Ik voel me thuis in deze parochie. Als ik binnenkom, dan heb ik het gevoel dat ik er mag zijn en dat ik welkom ben. Er wordt hier niet gekeken naar wat ik aan heb en ook niet welke huidskleur ik heb. Ik word aangesproken en gezien. Bij de koffie kan ik praten met anderen. Dit is echt een gemeenschap, waar ik thuis ben”

In weer andere woorden: “In de parochie heb ik mensen van andere culturen leren kennen. Daardoor is het voor mij niet zo meer zo moeilijk mensen van een andere cultuur te ontmoeten in de buurt. Soms heb ik op straat of in de tram heel spontane contacten. Als dat gebeurt, heb ik het gevoel dat het goed gaat in de buurt en dat mensen elkaar meer zien staan”

Onder de mensen

De parochie kent twee bescheiden kerken: de Anna-Bonifatius in de 2e Oosterparkstraat 246 (Oosterparkbuurt) en de Gerardus Majella in de Lombokstraat 2 (Indische buurt). Het zijn relatief kleine kerken, maar de parochie is uitgebreid. IJburg valt er ook onder. In alle buurten proberen we zo dicht mogelijk bij de mensen te staan. De nabijheid van mensen zien we als een uiting van Gods bekommernis om mensen, die waarde vol zijn en de moeite waard, ongeacht hun afkomst, hun sociale status, hun vermogens (geestelijk of materieel).

“Ik heb een serieus verslavingsprobleem. Dat brengt je aan de grenzen van het leven en van het bestaan. Natuurlijk kan de parochie dat niet oplossen. Daar is een lange weg voor te gaan. Maar in de parochie ontmoet je mensen die dezelfde strijd hebben gestreden. Dat je wordt liefgehad en er mag zijn, ondanks de domme dingen die je in je leven deed, is een besef dat in deze parochie heel sterk leeft”

In onze parochie betekent dicht bij de mensen staan dat er veel geïmproviseerd moet worden. Dat kan lastig zijn, maar het brengt ook vaart en dynamiek in de parochie. Heeft er iemand een idee, dan kan dat met enthousiasme worden uitgevoerd, zonder langs vele commissies te gaan. Net als in de leefverbanden in de buurt, moet er veel improviserend geregeld worden om alles goed te laten verlopen. Soms ontstaan er spontaan ideeën of plannen. In vrij korte tijd wordt er bijvoorbeeld een jubileumfeest georganiseerd voor één van de pastores, of een Nieuwjaarsconcert voor de buurt. Ineens wordt er een maaltijd georganiseerd. Zo spontaan zijn ook de verschillende verjaardagsfeestjes na de viering.

En tenslotte gaat het er niet alleen om dat de kerk dicht bij de mensen probeert te staan; veel mensen proberen ook dicht bij de kerk te staan, omdat ze meer aan de kerk willen ervaren dan alleen de viering op de zondagochtend. Er zijn veel vrijwilligers. Ook vrijwilligerswerk verdiept het geloof. Het draagt bovendien bij aan een gevoel van saamhorigheid, van verantwoordelijkheid en van gezelligheid.

Nieuwe tijden, nieuwe wegen

Er is openheid naar andere kerken toe, met wie hartelijke contacten worden onderhouden en met wie samen gepraat en gevierd wordt, in bijvoorbeeld oecumenische vieringen. We werken ook steeds intensiever samen met de parochies van de Watergraafsmeer, Diemen, Duivendrecht en Zuid-Oost. Met hen vormen we tegenwoordig een Unie. De afzonderlijke parochies bestaan nog met ook een eigen bestuur, maar daarnaast is er het bestuur van de Unie, dat bijvoorbeeld de contacten met het bisdom onderhoudt. Ook de pastors van de Unie werken samen in een pastoraal team.

Onze parochie zit op de lijn van ‘Samen kerk`, dat wil zeggen dat pastores en parochianen samen de gemeenschap opbouwen. We proberen verantwoordelijkheid te delen. De regels van de kerk stellen hier soms grenzen aan wat wel en wat niet mag. We hechten aan het katholieke karakter van onze parochie: we maken deel uit van het bisdom Haarlem-Amsterdam. Via dit bisdom zijn we verbonden met een wereldkerk. Maar we leven ook in de moderne samenleving en maken geen serieus onderscheid op basis van etnische afkomst, politieke overtuiging, geslacht, seksuele voorkeur en burgerlijke staat. Aan de nota van het bisdom: ‘Nieuwe tijden, nieuwe wegen’ wordt serieus aandacht besteed. Maar de kerk is de kerk:

“Ik heb als vrouw pijnlijk ervaren dat ik opzij word gezet. Mannelijke collega’s vinden in de kerk gemakkelijker werk, zeker als het om toekomstige priester of diakens gaat”

Koninkrijk van God

In onze gebroken en verscheurde samenleving willen we een plaats zijn van barmhartigheid en gerechtigheid. Dat betekent dat we met eerbied en aandacht met ieder mens om willen gaan. We willen de waarde van afzonderlijke mensen zien en die ook ondersteunen. We willen ertoe bijdragen dat mensen uit onze gemeenschappen volwassen en bewuste gelovigen worden. Daartoe is aandacht voor vorming, toerusting en catechese vereist. Dit draagt er toe bij dat we ons geloof met elkaar delen, maar ook aantrekkelijk en wervend zijn naar anderen toe.

We maken deel uit van deze wereld en van deze samenleving, maar we zijn ‘parochie`. Dat betekent dat we ook een zekere afstand bewaren ten opzichte van alles wat er gebeurt en is ingericht. We zien uit naar een wereld die nog komen moet en die ons is beloofd. Het is het koninkrijk van God, waarop we hopen en dat we willen dienen.